otwarcie wystawy nastąpi we wtorek, 6 września 2011 r.
Antoni Xiężopolski (1861 - 1951) - polski inżynier, zasłużony dla polskiego kolejnictwa konstruktor parowozów, profesor Politechniki Warszawskiej, wywarł znaczny wpływ na budowę polskiego taboru kolejowego oraz na wyższe szkolnictwo kolejowe. Należał do pokolenia wybitnych specjalistów, którzy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócili do kraju, by wziąć udział w organizowaniu od podstaw zarówno polskich wyższych szkół jak i przemysłu. W końcu sierpnia 1921 otrzymał propozycję uruchomienia na Politechnice Warszawskiej Wydziału Mechanicznego Kolejowego by umożliwić kształcenie specjalistów niezbędnych dla powstającego w Polsce przemysłu kolejowego. Niezależnie od zajęć na uczelni brał udział w pracach Rady Technicznej przy Ministrze Kolei. Na Politechnice pracował aż do emerytury, na którą przeszedł w 1936 mając 75 lat. Nadal jednak, do wybuchu II wojny światowej, pełnił funkcje doradcze i konsultacyjne na rzecz Ministerstwa i zakładów produkujących lokomotywy: H. Cegielski - Poznań, Warszawska Spółka Akcyjna Budowy Parowozów oraz Pierwsza Fabryka Lokomotyw w Polsce S.A. w Chrzanowie. Wojnę przeżył w Warszawie. Mając 84 lat włączył się w odbudowę polskiego kolejnictwa, podejmując się kolejnych zadań doradczych i konsultacyjnych powierzanych mu przez Ministerstwo Kolei. Był czynny zawodowo aż do swojej śmierci. Jego dorobek konstruktorski w Polsce wiązał się przede wszystkim z kierowaniem pracami nad parowozami OKz32, Ty37, Pt31, oraz parowozem pośpiesznym Pm36, który został wyróżniony na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 i stał się ikoną polskiego przemysłu międzywojennego. Był też pionierem budowy wagonów spalinowych.
Antoni Xiężopolski (1861 - 1951) - polski inżynier, zasłużony dla polskiego kolejnictwa konstruktor parowozów, profesor Politechniki Warszawskiej, wywarł znaczny wpływ na budowę polskiego taboru kolejowego oraz na wyższe szkolnictwo kolejowe. Należał do pokolenia wybitnych specjalistów, którzy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócili do kraju, by wziąć udział w organizowaniu od podstaw zarówno polskich wyższych szkół jak i przemysłu. W końcu sierpnia 1921 otrzymał propozycję uruchomienia na Politechnice Warszawskiej Wydziału Mechanicznego Kolejowego by umożliwić kształcenie specjalistów niezbędnych dla powstającego w Polsce przemysłu kolejowego. Niezależnie od zajęć na uczelni brał udział w pracach Rady Technicznej przy Ministrze Kolei. Na Politechnice pracował aż do emerytury, na którą przeszedł w 1936 mając 75 lat. Nadal jednak, do wybuchu II wojny światowej, pełnił funkcje doradcze i konsultacyjne na rzecz Ministerstwa i zakładów produkujących lokomotywy: H. Cegielski - Poznań, Warszawska Spółka Akcyjna Budowy Parowozów oraz Pierwsza Fabryka Lokomotyw w Polsce S.A. w Chrzanowie. Wojnę przeżył w Warszawie. Mając 84 lat włączył się w odbudowę polskiego kolejnictwa, podejmując się kolejnych zadań doradczych i konsultacyjnych powierzanych mu przez Ministerstwo Kolei. Był czynny zawodowo aż do swojej śmierci. Jego dorobek konstruktorski w Polsce wiązał się przede wszystkim z kierowaniem pracami nad parowozami OKz32, Ty37, Pt31, oraz parowozem pośpiesznym Pm36, który został wyróżniony na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 i stał się ikoną polskiego przemysłu międzywojennego. Był też pionierem budowy wagonów spalinowych.
