Początki...
Początki powstania stowarzyszeń technicznych przypadają na okres zaborów. W tym czasie w Europie rozpoczęła się rewolucja przemysłowa oraz przyspieszył rozwój nauki i techniki. Wynalazki techniczne zaczęły docierać na ziemie polskie, przywożone przez ludzi kształcących się na zagranicznych uczelniach.
Z uwagi na niełatwe polskie losy, za początek ruchu stowarzyszeniowego polskiego środowiska technicznego przyjmuje się rok 1835, kiedy gen. Józef Bem założył w Paryżu Towarzystwo Politechniczne Polskie.
Pod zaborami...
Rozwój przemysłowy na ziemiach polskich pod zaborami i rosnąca liczba osób zajmujących się techniką, wpływały na potrzebę integrowania się środowiska technicznego. W każdym zaborze integracja ta przebiegała odmienną drogą.
Zabór austriacki – W 1866 r. utworzono Towarzystwo dla Pielęgnowania i Rozpowszechniania Wiadomości
Technicznych. Działało ono do 1879 r. W 1877 r. powstało we Lwowie Towarzystwo Ukończonych Techników, przemianowane w 1878 r. na Towarzystwo Politechniczne, a w 1913 r. na Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie. W 1877 r. powołano do życia Krakowskie Towarzystwo Techniczne.
Zabór pruski – Polscy technicy działali w utworzonym w 1857 r. Wydziale Przyrodniczym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1888 r. utworzono Wydział Techniczny, przekształcony w 1896 r. w Wydział Przyrodników i Techników. W 1908 r. powstało Towarzystwo Techników Polskich w Poznaniu, które w 1911 r. przyjęło nazwę Stowarzyszenie Techników Polskich w Poznaniu.
Zabór rosyjski – W 1883 r. utworzono Sekcję Techniczną w Warszawskim Oddziale Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. W 1898 r. powołano do życia Stowarzyszenie Techników w Warszawie.
Jeszcze w czasie zaborów, od 1882 r. były organizowane zjazdy techników polskich. Na Zjeździe w Krakowie w 1912 r. utworzono Radę Zjazdów i Zrzeszeń Techników Polskich. Jej powołanie stanowiło krok w kierunku koordynacji działalności polskich stowarzyszeń technicznych
W niepodległej Rzeczpospolitej…
W 1924 r. Radę Zjazdów i Zrzeszeń Techników Polskich przekształcono w Związek Polskich Zrzeszeń Technicznych z siedzibą w Warszawie. W jego skład wchodziło 18 stowarzyszeń. W następnych latach ich liczba wzrosła do 25. W 1935 r. powstała Naczelna Organizacja Inżynierów RP (NOI) grupująca stowarzyszenia zrzeszające inżynierów. W 1936 r. stowarzyszenia skupiające techników utworzyły Naczelną Organizację Stowarzyszeń Techników RP (NOST).
W czasie II wojny światowej...
Inżynierowie i technicy stanowili kadrę techniczną, zaplecze zbrojnych organizacji polskiego państwa podziemnego. Prowadzili tajną produkcję broni i kierowali technicznym przygotowaniem akcji sabotażowych. Wielu inżynierów i techników różnych specjalności znalazło się poza granicami kraju. Służyli w armiach alianckich i formacjach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz w Wojsku Polskim utworzonym na Wschodzie. Wielu pracowało na rzecz zwycięstwa aliantów w Wojskowym Instytucie Technicznym w Londynie. Utworzyli także na emigracji Stowarzyszenia Techników Polskich (m.in. Wielka Brytania, Kanada).
Po zakończeniu wojny...
Po zakończeniu działań wojennych na ziemiach polskich reaktywowały działalność regionalne oraz branżowe i wielobranżowe organizacje techniczne oraz powstawały nowe stowarzyszenia. Środowisko techniczne uważało za celowe reaktywowanie ogólnopolskiej organizacji inżynierów i techników. Powstały wówczas (1945 r.) Ogólnopolskie Towarzystwo Techniczne w Łodzi i Wielobranżowy Związek Inżynierów i Techników w Kielcach.
12 grudnia 1945 r. w Warszawie, grupa ocalałych z pożogi wojennej inżynierów postanowiła powołać Naczelną Organizację Techniczną – jako zrzeszenie stowarzyszeń. Była ona dostępna dla wszystkich osób ze średnim i wyższym wykształceniem technicznym. Reprezentowała różne gałęzie techniki i branże gospodarcze oraz interesy ogółu inżynierów i techników. Członkami NOT były wszystkie polskie stowarzyszenia inżynierów i techników. Działalność NOT w latach 1945–90 koncentrowała się na udziale techników i inżynierów w odbudowie kraju po zniszczeniach wojennych, a następnie rozbudowie przemysłu; na kształceniu i szkoleniu inżynierów; z inicjatywy NOT powstało w Polsce kilka wyższych uczelni technicznych.
Po przemianach ustrojowych…
W 1989 r. Naczelna Organizacja Techniczna stała się Federacją 22 Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. Wraz z rozwojem techniki dołączały do niej i nadal dołączają nowe stowarzyszenia. Działalność Federacji została nakierowana na zwiększenie innowacyjności polskiej gospodarki. Jednym z głównych zadań stało się również dbanie o prestiż zawodu inżyniera i podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Federacja stała się także reprezentantem interesów środowisk technicznych wobec władz.
Wejście Polski do rodziny krajów Unii Europejskiej przyczyniło się do integracji polskich i polonijnych środowisk technicznych, której wyrazem były sympozja Polacy Razem oraz Światowe Zjazdy Inżynierów Polskich (SZIP).
Federacja SNT-NOT i cały ruch organizacji inżynierskich w kraju i poza jego granicami ma zapisane w celach statutowych służenie Krajowi, jego obywatelom, zwiększenia roli twórców techniki przez wspomaganie ich działalności i podnoszenia kwalifikacji. W swym działaniu NOT i sfederowane w niej stowarzyszenia naukowo-techniczne odwołują się do staszicowego hasła „być narodowi użytecznym”.
